Welke afslag neem jij in het nieuwe jaar?
Kijkend in de achteruitkijkspiegel van 2020 kan zoveel van dat wat je ziet je aandacht vragen. Gebeurtenissen van pijn, vreugde, verdriet, tegenslag, kans, afscheid, begin, liefde, angst, zekerheid, zinloosheid, zingeving, twijfel, hoop…
Het jaar dat bijna ten einde is biedt genoeg om bij stil te staan, te omarmen, te vermijden, te ontkennen, op blind te staren, op uit te zoomen, te doorleven, te accepteren, te verwerken, te transformeren… afhankelijk van wat je diep van binnen wilt en waartoe je op dit moment in staat bent.
Gisteren. Ik loop langs het Wad richting de Afsluitdijk en geniet van de wind, de wijdsheid en de temperatuur die soms door de winterzon iets wordt opgeschroefd en meteen weer een duikvlucht maakt zodra een wolk voor de zon schuift. Texel, Vlieland en Ameland op kijkafstand. Wat een geluk dat ik aan zee mag wonen, een jongensdroom is uitgekomen.
Waar ik loop is vanwege de werkzaamheden aan de dijk niet langer een wandelpad en op een gegeven moment dringt het graafwerk zich zo aan mij op dat het wat ongemakkelijk begint te voelen om verder te lopen. Ik kan omdraaien en hetzelfde pad terug volgen, maar beslis anders. Onbekend maakt onbemind of beminnen van het onbekende.
Met het zoute water van de Waddenzee in m’n rug steek ik de A7 over en loop ik het zoete water van het IJsselmeer tegemoet. De lage zon maakt er letterlijk en figuurlijk een oogverblindend schouwspel van. Ik merk hoe ik af en toe een diepe zucht sla van zoveel moois zo dichtbij.
Ik heb dit stuk geregeld gefietst maar door het te lopen (en het geluid van de A7 daarbij weg te filteren) is een andere ervaring. Ik volg de lus die de weg maakt, passeer het nog steeds gesloten Waddencenter en loop parallel aan de snelweg weer richting land met het zoete water rechts van mij. Het valt me op hoe rustig het op de A7 is, vooral aan mijn kant. Maar nauwelijks realiseer ik me dit of ontelbare auto’s razen langs me. Ach ja, de brug bij de sluizen…
Ik nader een enorme bewegwijzeringsconstructie die nog groter oogt wanneer ik er eenmaal naast sta. Over 1.200 meter Afslag 15, de vertakking van de A7 in de N31. Hoe vaak ik die afslag heb genomen. En hoe vaak ik bij de daaropvolgende afslag de neiging had om niet door te rijden naar mijn woonplaats Leeuwarden maar af te buigen naar zee. Vaak stopte ik halverwege de Afsluitdijk bij de Texaco nog een tijdje om de omgeving in me op te nemen, mijn lijf als een gulzige spons de vrijheid en de elementen opzuigend.
Anderhalf jaar geleden gooide ik het stuur om, zodat ik nu niet langer de N31 op hoef, maar kan afbuigen om naar mijn dijkhuisje te rijden, in Zurich, aan zee. Doordat ik nu langs de monumentale ANWB-borden loop, wordt dit nieuwe thuisgevoel nog eens extra aangewakkerd. Ja Klaas, hier woon je. Je leven speelt zich deels nu hier af, ook een deel van je werkend leven.
Uit het niets komen enkele van ‘mijn’ cliënten in mijn gedachten. Mensen die af en toe, komend vanaf ‘de andere kant van de dijk’, diezelfde Afslag 15 nemen voor hun sessies met mij. Van alles waarvoor ik dit jaar dankbaar ben dat het in mijn leven is, ben ik dan ook erg dankbaar dat druppelsgewijs meer mensen de weg naar Sessies aan Zee weten te vinden.
Dankbaar dat zij zich hier vertrouwd genoeg voelen om in hun eigen ritme en tempo al die verschillende bewustzijnslagen uit te nodigen, ze te verkennen, herkennen, erkennen en met elkaar te verbinden. Om zo de weg vrij te maken van dat wat hen tegenhoudt om hun leven te leven zoals ze dat diep van binnen willen leven. Waarbij angst wordt overwonnen door liefde en littekens transformeren tot trofeeën.
Als ik je wat zou mogen wensen, dat wens ik je een voor jou precies passende jaarwisseling en een nieuw jaar vol inspiratie en mogelijkheden om er jouw jaar van te maken.