Over de weg naar autonomie en waar de rozen zijn...
De weg naar autonomie gaat lang niet altijd over rozen. En voor wie nog niet weet dat dit vaak te maken heeft met vroegkinderlijk trauma en hechtings-issues, hoeft tegenwoordig maar even te scrollen door Linkedin om ‘bijgepraat’ te worden.
In deze post ga ik geen nieuwe hechtingszakken te vullen met oude traumawijn, maar vertel ik iets over hoe ik dit als opa ervaar. Inmiddels, met nodige levenservaring, kennis en kunde rijker, neem ik met nog scherpere zintuigen waar dan toen ik vader werd, hoe in het contact met kleintjes er in het alledaagse heel vaak millimetertjes ruimte ontstaan die je vast kunt pakken en in afstemming kunnen transformeren tot tijdloze ontmoetingsmomentjes.
En hoe vaak worden die millimetertjes niet opgemerkt en volgt er een niet-afgestemde actie of reactie die, hoe klein ook, een volgende ontmoeting in de weg kan staan. Tja, ook dat is het dagelijks leven. Het leven van niet-in-het-moment-leven, van overtuigingen, verwachtingen, oordelen en van onze eigen levende (trauma)geschiedenis.
Inmiddels pas ik ruim 2,5 jaar elke dinsdag op mijn kleindochter. Ik heb haar van een drie maanden jong frummeltje zien groeien tot wat ze nu is. Met nog een prachtige weg voor zich. En wát een ontwikkelingen heeft ze al doorgemaakt e gaat ze nog doormaken.
Gisteren liep ik met mijn kleindochter (en jongste dochter, haar man en hun baby’tje, mijn kleinzoon) langs de Waddendijk. Het was zonnig, de zee was rustig en witte zeilen en witte zwanen stonden symbool voor de lichtpuntjes van deze dag.
Mijn kleindochter, nu bijna drie. Dan weer liep ze naast ons, dan weer liep ze voor ons uit. Soms zocht haar hand mijn hand die er altijd is maar nooit verwacht dat hij altijd vastgehouden dient te worden en soms wilde ze even op haar loopfietsje.
Ze liep voor ons, zonder omkijken. Zelfverzekerd op avontuur. Het landschap hier is ruim en ik weet dat dit voor een peuter nog veel groter oogt. De oneindige dijk, de eindeloze zee… en daar stap je dan als meisje van drie jaar ‘gewoon’ in rond.
Opeens was daar zo’n millimetertje. Opeens werd ik geroerd door wat ik zag, door wat ik voelde: hoe zij zich meters voor ons opeens bewust was van haar stappen naar autonomie. (Zonder dat ze dat woord kent uiteraard.) In dat ene millimetertje opende zich het tijdloze moment. Een fractie van een seconde keek ze om, ontmoetten onze ogen elkaar en zeiden onze ogen zoiets als ‘Wat fijn is dit!’ En met dezelfde stappen vervolgde ze haar weg.
De weg van afhankelijkheid naar inter-afhankelijkeid en autonomie. De weg die niet recht is en waarop voor haar ongetwijfeld niet alleen rozen zullen liggen en vermoedelijk ook rozen die soms doornen blijken te hebben.
Maar hoe meanderend de weg ook en wat ze ook zal tegenkomen, als opa kan ik in ware ontmoetingen, vanuit onvoorwaardelijke liefde, haar ondersteunen om vol zelfvertrouwen die weg te gaan. Wetende dat ze altijd kan terugvallen op de dierbaren om haar heen.
#sessiesaanzee #gehechtheid