Moeite lozen
Doe geen moeite hoor…
Hard werken, doorgaan, perfectioneren, niet kunnen stoppen… in de eerste jaren van mijn leven als zelfstandig ondernemer ging ik maar door. Het was vaak alsof ik me meer betrokken voelde bij de opdracht van een opdrachtgever dan de opdrachtgever zelf.
Wat deed ik een moeite en wat vond ik dat normaal. Ook omdat een freelancer waarmee ik graag werkte er net zo in stond. Zij was al langer zelfstandig dus kennelijk hoorde het zo. Ons werk destijds: communicatiestrategie, creatie; concept, art, copy. We gingen voor het beste.
Gaandeweg veranderde mijn kijk op wat ik wilde qua opdrachten en ‘opeens’ veranderden de klanten en opdrachten die op mijn pad kwamen mee. Wat er speelde in organisaties, in teams en bij medewerkers vond ik interessanter om vorm aan te geven.
Weer deed ik veel moeite. En alles moest perfect. Niks mis maar als het op het ziekelijke af was, dan hadden sommige managers in mij de macht in handen. Al had ik toen geen benul van IFS, beschermers enzo of wat de onbewuste drive achter mijn perfectionisme was.
Tegelijk vond ik bij mezelf ook de weg naar binnen. Mijn eigen interne communicatie. Tig trainingen volgden en altijd dook ik er weer in. Logisch, zonder plan of specifiek doel bleef iets zich in mij ontwikkelen en dus was er telkens iets waarvoor sommige van mijn managers weer veel moeite ‘mochten’ doen om zich ook dát eigen te maken.
Bijna zeven jaar geleden veranderde dat. Voor het eerst naar IJsland, twee weken alleen eropuit, was het keerpunt: ik had het te zoeken in lichaamswerk, in traumawerk. Had je me dit 20 jaar eerder gezegd, dan had ik je raar aangekeken. Nog iets raars: ik begon minder moeite te doen voor dat wat ik graag wilde en vanaf dat moment ging er juist steeds meer vanzelf.
De eerste jaren na dat keerpunt voelde dat vaak nog onwennig. Kritische managers in mij vonden er wel iets van. ‘Je bent lui’, ‘Je bent er niet geschikt voor’, ‘Je doet het nou wel maar het interesseert je niet écht. Een manager sprak in beelden: hij liet mezelf zien als dakloze. Mijn verdiende loon omdat ik me niet bij het oude-vertrouwde hield maar ‘zo nodig’ iets nieuws moest doen.
Goedbedoelde remmingen, terug te voeren op het zinnetje dat mij vroeger werd voorgehouden als ik iets nieuws of onbekends wilde ontdekken: ‘doe maar niet’. Lang niet altijd uitgesproken, maar wel vaak zo gevoeld.
Maar IJsland had in mij iets onomkeerbaars in gang gezet. Het voelde alsof in mijn lijf er letterlijk dingen aan het verschuiven waren. Meer en meer vertrouwde ik erop dat het universum de kansen op mijn pad bracht zodra ik er klaar voor was én durfde mee te gaan op de flow die zich zou aandienen. Pure Self-energie. Met dank aan de raven die op bijzondere momenten tijdens mijn reis uit het niets leken te verschijnen.
Ik heb er een woord voor bedacht: moeitelozen. Zodra je de moeite loost, heeft je Self vrij spel en zal het moeiteloos gaan. Doe vooral geen moeite om dit te geloven, het is echt waar.