In voor- en tegenspoed, for better or worse
Op mijn lagere school zat een jongetje wiens ouders gescheiden waren. Daar begreep ik niets van. Of, zoals de Engelsen zo beeldend zeggen: I couldn't get my head around it. Ouders die gescheiden waren. ‘Gescheiden’, dat woord deed pijn, vond ik. En bovendien, ouders los van elkaar kon toch niet? Net zoals Sjors altijd met Sjimmie was en Hylke met Sietse.
Kortom, het was te vreemd; het gaf een en ‘Error’ in mijn 11-jarig kinderkopje en kon ik er niets mee. Ik denk ook niet dat mijn ouders het van dat jongetje wisten. In ieder geval werd er thuis niet over gepraat. (Gemiste kans!)
Zelf ben ik na een samenzijn van 17 jaar gescheiden. We waren al vroeg bij elkaar. Zij was 13 bijna 14, ik 16 bijna 17. Een heftige tijd volgde, een tijd waarin we nog wel het vermogen hadden onze kinderen altijd op nr. 1 te houden.
Bijna 30 jaar verder heeft die band allang een andere, vriendschappelijke vorm gekregen. We blijven de ouders van onze kinderen en inmiddels zijn we, ieder op een eigen manier, een opa en een oma voor de kleinkinderen.
In de jaren 70 lag het scheidingspercentage op zo’n 15%. Tegenwoordig is dat 40%. (Bron BNNVARA, Pauw). Met terugwerkende kracht zie ik dat wij destijds niet de kennis en vaardigheden hadden om te kijken wat er speelde, wat daar onder lag en waarom scheiden de enige optie leek. Op deze foto draag ik een van m’n lievelings-t-shirts. Ha ha, hoe passend eigenlijk, bedenk ik me nu. Therapy?... Geen idee dat zoiets kon.
Door alle trainingen en (zelf)studies die ik heb gevolgd en gegeven, weet ik nu dat in mijn gezin van vroeger op emotioneel en sociaal vlak amper afstemming was en dat er trauma’s speelden. Een wiebelige bedding. Deze hechtingsblauwdruk nam ik, zoals iedereen, mee in mijn volwassen (relationele) leven.
Het is zo helpend als we weten hoe we onbewust dát bij de ander zoeken, wat we vroeger niet hebben gekregen en als sociaal wezen wel recht op hebben. Hoe relatiegedoe vaak persoonlijk wordt genomen, terwijl er altijd iets anders aan ten grondslag ligt.
En, kijkend vanuit Internal Family systems (IFS), hoe onze beschermers de strijd aangaan met elkaar en met beschermers van de ander als jonge pijndelen getriggerd worden. Terwijl de Self op die momenten dan onvoldoende regie kan nemen.
De genoemde percentages, de onmacht die ik soms bij stellen zie, ook in sessies, de tweestrijd bij degenen die (willen) verlaten of verlaten zijn worden, de leerervaringen uit mijn eigen scheiding… het vormt mijn drijfveer om te ‘werken’ met partners en waarom ik een workshop exclusief voor partners heb ontwikkeld: Zachter naar Elkaar. Om (erger) leed te voorkomen en natuurlijk ook om samen de relatie op een mooie manier verder te verdiepen.
In Zachter naar Elkaar leg ik de nadruk op Internal Family Systems (IFS) en de gehechtheidstheorie. Data en meer over de inhoud van deze workshop kun je hier vinden. Het zijn drie dagen; een losse dag en twee aaneengesloten dagen.