Ik ben je partner, niet je moeder
Dag moeder!
Kun je ooit loskomen van de afhankelijke band met je vader of moeder? Kan deze belemmerende loyaliteit transformeren tot iets waarin inter-afhankelijkheid en autonomie een gezonde dans met elkaar aangaan? Zodat je je vrij kunt bewegen in je (partner)relatie? Laatst zag ik in een een-op-een-sessie weer het bewijs dat dit mogelijk is.
Een man en vrouw van rond de 70 komen bij mij. Ze hebben elkaar op latere leeftijd leren kennen en sinds een aantal jaren vormen ze een stel. Dat gaat goed totdat ieders diepere beleving van intimiteit gaandeweg meer emotionele en fysieke afstand creëert.
Door zijn gehechtheidsgeschiedenis heeft hij nooit goed kunnen leren waar grenzen liggen. Hij raakt snel verloren in de ander. Zij is daar juist supergevoelig voor. (“Ik wil je partner zijn, niet je moeder…”) In mentaal opzicht kan hij zijn eigen en andermans grenzen wel beredeneren maar om dit fysiek te ervaren, lijkt onmogelijk. Lijkt…
We doen enkele lichaamsgerichte oefeningen, waarbij ik eerst aanklop bij zijn veilige ‘hoofdkwartier’ om zijn mentale beschermers gerust te stellen door hun taal te spreken: ik vraag de man telkens percentages te noemen (cijfers liegen niet!) aan de mate waarin hij in de oefening bij zichzelf denkt te zijn en bij zijn partner.
Het blijkt nog een hele uitdaging, maar de beschermers in het hoofdkwartier hebben zich inmiddels zichtbaar ontspannen. Elke keer checken we bij ‘de controlegroep’: ik vraag de vrouw hoe zij op dat moment de verbinding ervaart. We variëren op de oefening en ik stap zelf in een demo zodat de man kan zien en ervaren wat het effect is van het variëren in aandacht en intentie.
Er lijkt iets te veranderen in de energie van de man. De controlegroep beaamt dit, ze voelt meer ruimte. We doen het nog één keer en niet vaker. Lichaamskwartjes hebben hun tijd nodig om op de juiste plek te vallen. Dat blijkt ook als de man de volgende maand bij me komt en vertelt hoe ze beiden meer ontspannen hun intimiteit beleven.
Dag moeder. Welkom partner.