Iets over ruimte in taal en onze werkelijke taal
AVROTROS zegt ‘De omroep van ONS’. Niet zo inclusief, vind ik. En dat voor een omroep. AVROTROS is kennelijk onze omroep en niet die van jullie. Want als er een ‘ons’ is dan moet er ook een ‘hen/hun’ zijn. En dus is AVROTROS niet van hen, maar van ons. Nee, dan voel ik meer voor wat NTR zegt: ‘Speciaal voor iedereen’. Daar word ik altijd blij van.
Nu iets over bijwoorden en bijvoeglijke naamwoorden. Net zoiets. Ze verduidelijken; er wordt een etiketje opgeplakt. Tegelijk wordt alles wat ook mogelijk zou zijn terzijde geschoven; het beperkt. Als iets lelijk is, dan is het kennelijk niet mooi. Maar iets lelijks kan ook mooi zijn. Het is maar net wat je werkelijkheid is en hoe je deze werkelijkheid beleeft.
Wie bekend is met Internal Family Systems, snapt dat beperkende taal de taal is van onze beschermende delen. Door vast te houden aan het één en het andere uit te sluiten, creëren deze beschermende delen vanuit hun perceptie veiligheid. Beschermende delen zoeken veiligheid o.a. in beperkende, oude vastgeroeste overtuigingen. Bijvoorbeeld om niet in beweging te hoeven komen of te moeten veranderen. (In mijn IFS-weekendworkshop ‘Zachter naar Jezelf’ komt dit volop aan de orde.)
Nou, genoeg over taal. Alhoewel, toch nog wat. Want hoe helpend zou het voor je zijn als je de wereld niet vanuit één waarheid leeft, maar ook andere waarheden toe laat, die net zo waar kunnen zijn. Jezelf niet vastzetten door je overtuigingen, maar nieuwsgierig blijven naar hoe iets ook kan zijn, voor jezelf of voor de ander. Wat een ruimte geeft dat! En wat een mogelijkheden. Het is niet het een of het ander, maar alles tegelijk en samen. Je hebt een keuze!
Ik probeer zelf voorzichtig te zijn met woorden, met gesproken en geschreven taal. Dat zul je ook ervaren in de sessie en workshops die ik geef. Gesproken en geschreven taal verduidelijkt, overtuigt, maar beperkt ook. Het kan polarisatie in de hand werken (kijk naar de politiek) en degradeert onze werkelijke taal: de taal van ons lichaam. De taal van onze huid, onze organen, onze spieren, ons zenuwstelsel, onze zintuigen die spreken in licht, oogcontact, aanraking, klank, druk, smaak, geur. Je hoeft maar naar baby’s te kijken om te beseffen hoe communicatie werkelijk plaatsvindt. (Het is de verbindende taal van de SELF, eveneens IFS.)
Tot slot, doe jezelf een plezier en probeer eens al je beperkende taal en overtuigingen los te laten (of misschien doe je dat al?) en ervaar wat er dan in je gebeurt. Voelt het spannend (beschermers!), voelt het bevrijdend, voelt het onwennig, voelt het ‘gemaakt’, voelt het natuurlijk, voelt het… wat dan ook. Eén ding weet ik wel. Wie dit werkelijk omarmt en integreert, komt nog meer in contact met zichzelf, bij zichzelf en daarmee nog meer in verbinding met de ander.
Nou, dat wilde ik even kwijt. Leuk als je tot hier hebt gelezen :-). En de foto? De natuur, waartoe we behoren, weet hoe belangrijk ruimte is.