De peuter en de resource
Elke dinsdag haal ik mijn kleindochter Sinne op en rijden we naar mijn huis. Inmiddels is de dinsdag al drie jaar ‘opadag’. Sinne weet dat opa in Zurich woont en, heel grappig, voor haar is alleen mijn huis Zurich. Toen we laatst het dorpje binnenreden, zei ik: “Zo, we zijn in Zurich.” Waarop mijn kleidochter antwoordde: “Nee opa.” Even later stopten we voor mijn huis. “Nu zijn we in Zurich.”, zei ze wijs.
Vorige week. We koersen weer aan op Zurich waarbij we het laatste stuk pal langs de dijk rijden, op het B-weggetje. Sinne weet dat achter die dijk de zee is en nu hoor ik vanaf de achterbank: “Jij woont bij de zee hè opa?” En meteen daarna: “Ik wil ook bij de zee wonen.” Even voel ik haar denken en dan vervolte ze: “Iedereen wil bij de zee wonen.” Ik weet zeker dat Sinne onbewust heel diep voelt hoe bijzonder ‘zee’ is.
Vorig weekend. Ik ben met mijn partner, haar dochter en haar vriendin op Terschelling. Wind, regen en hagel trotserend liepen we op het strand. Tussen de vele aangespoelde zeesterren en nonnetjes vond ik een prachtige grote schelp, zo’n gedraaide. Die is voor Sinne, zegt mijn hand, zonder dat ik er bij nadenk.
Afgelopen dinsdag. Ik haal haar weer op en thuis geef ik haar op een passend moment. “Dit is een toverschelp, als je heel stil bent en de schelp tegen je oor houdt, dan kun je de zee horen.”, fluister ik haar toe. Haar ogen gaan wijd open, ze pakt de schelp, doet haar haar opzij en houdt de schelp tegen haar oor. Doodstil is ze. Ze kijkt me aan en tegelijk is het alsof ze ook dwars door me heen kijkt, naar iets ongrijpbaar ver weg. Een bijzondere blik. Ik voel een paar tranen bij me opkomen. Wat een intiem moment!
Heel zacht zegt ze: “Opa, dit is heel mooi. Deze moet ik bewaren.” Ik vertel haar dat als ze de zee mist ze altijd de schelp kan pakken om de zee te horen. Dan is ze toch een beetje bij de zee. Tenslotte is het een toverschelp en de zee zal nooit uit de schelp gaan en altijd te horen blijven. “Deze laat ik aan mama en heitie zien.”, zegt ze. En vervolgens moet de lammetje-knuffel ook luisteren om de zee te horen. Ik ben ontroerd door hoe ze keek, wat ze zei en hoe diep dit bij haar binnenkwam.
Ik realiseer me later dat de schelp een enorme resource kan zijn en hoe een goede resource weer zoveel Self-energie kan oproepen. Dat is ook iets waar ik in de mijn sessies veel aandacht aan besteed. Welke resources heb je? Wat vond je als kind altijd fijn om te doen? Zeker die laatste vraag kan al enorm helpend zijn om weer meer gevoel van identiteit, van ‘dit ben ik’ te krijgen.
Nog even over dat woord, resource. Persoonlijk vind ik ‘resource’ passender dan ‘hulpbron’, wat je ook vaak hoort. Als je ervan uitgaat dat we allemaal verbonden zijn met ‘de bron’ (wat dat ook voor je mag zijn), dan voelt ‘hulpbron’ een beetje half. Resourcen, je opnieuw verbinden met dé bron. Om weer meer jezelf te voelen en de Self-energie voelt om misschien weer iets uit je schulp te durven kruipen.